Sjamanisme, Energetisch Werk, Kruidengeneeskunde

Over mij als moeder

Mijn zoon is een van mijn grootste leraren en niet omdat hij de hele dag rustig op een hoge stoel gezeten wijze uitspraken zou doen, maar juist vanwege alle dagelijkse kleine en grotere struggles in de omgang met elkaar. Want ja, we kunnen elkaar soms behoorlijk in de weg zitten en hoe ouder hij wordt, hoe sterker natuurlijk ook zijn eigen wil en persoonlijkheid en hoe uitgebreider ook zijn arsenaal aan discussiemogelijkheden. Dus met een "omdat ik dat zeg" kom ik echt niet meer weg. Bovendien zijn wij allebei erg sensitief en kunnen we behoorlijk overprikkeld raken van drukke dagen of grote groepen mensen en hebben we helaas allebei andere mechanismen om dat te ontladen; waar ik erg introvert ben en erg de behoefte kan hebben aan volledige stilte als er 'kortsluiting' in mijn hoofd is, wordt hij juist steeds actiever, zowel in beweging als in stemgebruik. Dus ja, ook dat botst weleens.

Ik vertel je dit om je te laten weten dat ik een heus, echt mens ben en geen feilloze leraar die ergens vanuit een ivoren toren zijn wijze lessen naar beneden roept. Ik weet hoe lastig het soms is om een balans te moeten houden tussen werk en prive, tussen mens en moeder, tussen tijd voor jezelf en gewoon zorgen dat alle ballen in de lucht blijven.

Maar ook weet ik als geen ander hoe ontzettend mooi het is om moeder te zijn! Hoe er (oh zo cliche...) tegelijk met je kind ook een heel nieuw deel van jezelf geboren wordt; een deel vol met onvoorwaardelijke liefde, anders en dieper dan welke andere liefde dan ook. En alle nieuwe vaardigheden en karaktereigenschappen die daarbij horen en waarvan je nooit wist dat je ze in had.

En niet te vergeten, ook hoe verschrikkelijk leuk het is om moeder te zijn! Dat samen kunnen lachen om grapjes die alleen jullie begrijpen, dat gevoel van kameraadschap als je samen nieuwe plekken bezoekt en avonturen beleeft en het samen trots zijn op en vieren van belangrijke mijlpalen in jullie leven.

Over kinderen, spiritualiteit en sjamanisme

Door Jurre ben ik ook gaan beseffen hoezeer kinderen nog veel meer open staan voor al het spirituele en hoe belangrijk het is om hen daar goed in te begeleiden. En met begeleiden bedoel ik niet wegstoppen, rationaliseren, uitlachen etc., maar om hen juist te begeleiden deze openheid en natuurlijke omgang met de 'onzichtbare wereld' op een goede manier mee te nemen in hun dagelijks leven en op hun pad naar volwassenheid. Wat niet betekent dat wij hier thuis de hele dag samen in lotushouding zitten en mantra's zingen, maar wel dat gesprekken over dromen, geesten en krachtdieren hier heel normaal zijn en we bijvoorbeeld dagelijks wat van ons voedsel ook op ons voorouder-altaar zetten. Die overigens verrassend veel te eten krijgen als er iets op het menu staat wat Jurre niet zo lekker vindt.....

Voor kinderen is de verbinding en omgang met de natuurlijke wereld en alle onzichtbare lagen ervan nog iets heel natuurlijks en logisch. Iets wat de meesten van ons tijdens het opgroeien, en alle filters van logisch, wetenschappelijk en rationeel denken die daarmee komen, helaas voor een groot deel kwijt zijn geraakt. In het sjamanisme proberen we die verbinding voor onszelf en onze gemeenschap weer terug te krijgen. Maar kinderen hoeven we hier vaak niets over te leren, sterker nog; wij kunnen hierin juist heel veel van hen leren!

Vanaf het allereerste begin van mijn spirituele pad, hebben alle activiteiten en attributen die daarbij hoorden gewoon plaatsgevonden en plaatsgehad middenin onze woonkamer en ons dagelijks leven. Jurre is hier dus heel natuurlijk in mee gegroeid en mee opgegroeid. En waar ik als volwassene eerst een hoop dingen juist heb moeten afleren om te kunnen groeien op dit pad (zoals het teveel ‘met mijn hoofd willen bewandelen’ ervan; door me te verliezen in de eindeloze hoeveelheid beschikbare informatie in boeken en op internet en alles te willen verklaren, analyseren en rationaliseren), was en is Jurre’s benadering van dit alles volledig intuitief.

Als hij bijvoorbeeld met mij een kamlanie meedoet, weet hij ondertussen precies hoe hij op traditionele wijze het vuur kan opbouwen en hoe alle andere voorbereidende handelingen eruit zien, maar zodra het vuur brandt kan ik hem gerust volledig zijn eigen gang laten gaan. Soms is hij dichtbij het vuur of loopt eromheen, soms zit hij rustig achteraf, soms drumt hij of speelt hij mondharp. En mijn ervaring is dat dat eigenlijk voor alle kinderen geldt. Kinderen voelen intuitief aan wat er voor henzelf, de andere deelnemers en het ritueel nodig is. Als wij als volwassenen echt ten volle de magie en kracht van zo'n ritueel willen ervaren, hoeven we eigenlijk alleen maar te kijken naar het voorbeeld van onze kinderen en onszelf net zo kinderlijk onbevangen en ontvankelijk maken.